Przeszedłem już chyba wszystko
I jestem najdalej gdzie mogłem
Od życia, które łez nie przyniosło
Do łez nad całym moim zyciem

        To przecież nie tak z tym miało być
Jedno bez drugiego osaczeni nadzieją
Chcieliśmy z rąk brud życia wreszcie zmyć
I na każde pytanie zabłysnąć odpowiedzią

        Przeobrażamy się z każdą naszą myślą
Z każdym spojrzeniem w bezkresną dal
Z ideą, która może być prawdziwszą
Z szansą, którą nie każdy dostał

        Doszliśmy już do punktu swego zrozumienia
Pokazujemy piękno z głębi naszego wnętrza
Jesteśmy zbyt wrażliwi dla ogółu otoczenia
I samotna walka ból idei ciągle powiększa

        A Oni łamią nas kołem unormowań wszelkich
Obdzierają w każdym możliwym momencie
Rozrywają skrzydła byśmy już nie uciekli
Byśmy nie rozwinęli się w społeczeństwie

        Dzisiaj już wiem jak to powinno być
Choć nie potrafię już rozejrzeć się
Odkryłem wszystko co mogłem odkryć
I stałem się motylem połamanym kołem