Poprzez wszystkie czasu ścieżki
Moje ślady wciąż widoczne są
Jedyne to znamiona mojej ucieczki
Inne zaś stłumione powracają

        Stworzyłem podłoże mej wolności
Dzięki której podążam ku snom
Ty nie porzucisz swoich słabości
Przesiąkłeś na wylot rutyną

        W całej naszej pozorancji
Wypełniającej nasze poczynania
Tkwi zalążek jedynej racji
Daleko za sobą tego pozostawienia

        Jesteśmy pchani ciągle przed siebie
Niczym chmury wysoko nad nami
Będąc bez celu jak te statki na niebie
Wszyscy razem pozostajemy ciągle sami

        Otaczani promieniami słońca
Podążamy także w deszczu
A w nas idea uspokajająca
Być może wrócimy kiedyś tu