Siódma godzina czternastego dnia
Od czasu, jak znów zostałaś sama
I znów życie dla Ciebie sensu nie ma
A Ty nie podejmujesz żadnego działania

        Jesteś ptakiem wzbijającym się ku słońcu
Który chce, by porwał go wiatr
Brniesz przez życie, na szarym jego końcu
A temu, co zrobisz, na powodzenie nie dajesz żadnych szans

        Nie znalazł się nikt, kto powstrzymałby
Deszczu twoich, samotnie wylewanych łez?
Rozejrzyj się - jest kilka osób, które chciałyby
Byś na nie spojrzała - ale Ty nie chcesz

        Ten jeden fakt tak bardzo zabolał Cię
Że stwierdziłaś, że nie można już kochać
Musisz zrozumieć, że życie to pasmo cierpień
Którym nigdy nie można się poddać

        Ten okres jest dla Ciebie przełomowy
Bo poddajesz w wątpienie swoje ideały
Dzisiaj też, żaden z Nas nie jest gotowy
Przestawić swoje poglądy tak, jak twoje by tego wymagały

        Musisz zastanowić się nad swoim życiem
Nie staraj się pozostawać bierna wobec niego
Ponieważ to by kolidowało z twoim byciem
A na tym świecie to nie będzie nic dobrego