Gdy na zewnątrz twojego świata znów pada deszcz
Czy wiesz, co ja właśnie widzę swoimi oczami?
Coś niewyobrażalnego ukryte w tym wszystkim jest
Chodź i spójrz przeze mnie na to, co jest przed nami

        Skrzydła orła, ich trzepot niczym grom
Podnoszą mnie znów, wskazują mi szlak
Chronią od świata, tak silne już są
Wprawiają wciąż w zachwyt i dają nam znak

        A Ty spoglądasz w lustro na swoje odbicie
Czy wiesz co ja właśnie widzę w moim umyśle?
Poszukując natchnienia porusz swą wyobraźnię
I usiądź teraz na wolnym, w teatrze tym, krześle

        Spójrz znów na niebo, czy widzisz niebiosa otwarte?
Czy widzisz rozległą drogę prowadzącą do nikąd?
Ja widzę wysoką górę, a przy jej szczycie skrzydła rozpoztarte
Przeganiające chmury na błękicie, przybywające tam zewsząd

        Te skrzydła orła są takie jak Ty
Przychodzisz do mnie, otulasz mnie
Twe oczy mówią, że nic się nie liczy
Wysoko nad ziemię, unosisz mnie

        Bym spojrzał w gwiazdy oczekujesz ode mnie
Bym znalazł niebo pośród otchłani świata
Bym poszedł z Tobą a nie wciąż samotnie
Gdyż nasza przestrzeń jest już otwarta