Już się robaki kręcą po głowie
To, co pomyślę - zaraz opowiem
Jedne są duże, drugie maleńkie
Lecz każdy szokuje niepowtarzalnym wdziękiem

        Raz robak maleńki poszedł na wycieczkę
Lecz w roztargnieniu zapomniał zabrać teczkę
Przypomniał sobie o niej biedaczek na łące
Powiedział więc o tym znajomej biedronce

        Biedronka z ironią robaka wyśmiała
Lecz po namyśle radę mu dała:
"Robaczku mój piękny, robaczku kochany
Ten świat nigdy nie będzie nam znany

        Ogarnąć go trudno będzie nam od zaraz
Więc nie wysilaj się - na próżno się starasz
Spójrz na człowieka działającego szalenie
To on dla swej przyjemności przynosi nam cierpienie

        Nie możesz być pewien kresu swojej drogi
Możesz przecież człowiekowi wpełznąć pod nogi."
Robaczek posmutniał i wrócił do domu
Przez tydzień cały nie pokazywał się nikomu

        Gdy wyszedł później na spacer, na krótką chwilę
Zasiedział się długo rozmawiając z motylem
I tak się wciągnął w wir tej rozmowy
Nie wrócił już do domu - został przejechany przez skład towarowy

        Robaka losy nie wzruszą nikogo
Czy warto więc chodzić tylko swoją drogą?
To, co się stało tamtego wieczora
Mówi nam, że cywilizacja jest wytworem potwora