Życie nie zawsze jest tym, co oznacza
A ja, w ciągłej podróży, jestem naznaczony
Jak w każdym, mój umysł bariery przekracza
A mój żywot zawsze będzie znienawidzony

        Czasami marzę o tym, co mnie nigdy nie spotka
A moje imię znaczy tyle samo co dziwka
Umiera ma dusza, umieram od środka
Moja nadzieja, jak bańka mydlana już prysła

        Po śmierci zostaną już tylko kości
I choć najdłuższy marsz zaczyna się od pierwszego kroku
I choć cały ten świat ciągle mnie złości
Pójdę i polegnę, jak ptak do snu, o zmroku

        Krew - tak samo czerwona jest w każdym
Lecz przecież są równi i równiejsi ode mnie
Żyjąc w przekonaniu, że jestem człowiekiem nic nie wartym
Z każdą mijającą chwilą naznaczam sam siebie

        Podróż, przez przestrzeń, tylko po co?
Podróż, przez przestrzeń, nie wiem gdzie
Żyjąc, bez dni, tylko nocą
Żyjąc, bez nadziei, bez samego siebie