Czasami jestem zbyt zmęczony i zbyt słaby
By przeciwstawić się całemu beznadziejstwu
Zaczynam upadać a mój umysł ciągle otwarty
Na słowa które burzą mury i służą tylko złu

        Tak, Oni ciągle kneblują usta i wiążą dłonie
I widzę jak upada świątynia budowana wiekami
Choć słońce nie wstało ja w mroku już płonę
A Najważniejsza daleko, nie obejmie ramionami

        Lecz zanim runę i pogrzebią mnie pod ziemią
Będę zrywał te sznury, łamał swe nogi i ręce
Nim ostatni głaz pokryty zostanie trawy zielenią
Głowę będę miał wysoko i wszystko poświęcę

        Zasłużyłem na całe to gówno, zdaję sobie sprawę
Grzebiąc się w tym latami odwróciłem ich uwagę
Moim imieniem, które teraz wtopione jest w trawę
I nie wynurzę się już nigdy, straciłem powagę

        Pod promieniującym słońcem i przy chłodzie gwiazd
Z każdej strony świata niszczycielski wiatr
Cegła za cegłą upada, nie zawróci już czas
Moje miejsce pod ziemią, tyle jestem wart