Ten pokój, jak zawsze opuszczony gdy patrzę przez niego
Odbiera mi to chęci na dalsze zagłębianie się w istnienie
Chcesz splamić się mą krwią? Lubisz patrzeć na łzy bezsilnego?
Och, życie, dlaczego zamęczasz moje zryte już sumienie?

        Wciąż sprawiasz że nie wytrzymuję już za bardzo tego
Zabawiasz się grą moich oczu podnoszonych siermiężnie
I śmiejesz się prosto w twarz drwiąc ze mnie całego
Och, życie, czego ty wreszcie oczekujesz ode mnie?

        Gdy uważasz że ciągle uczę się ciebie, jesteś w błędzie
I gdy podsuwasz odpowiedzi, ja już wcale ich nie potrzebuję
Przestałem już wierzyć w to, że lepsze jutro będzie
Och, życie, dlaczego gorzkie jest wszystko czego spróbuję?

        Możesz dać komukolwiek to, czego tylko sobie zapragniesz
A mi każesz zbierać resztki i zadowalać się tym
Możesz gruntownie zmienić swoje oblicze gdy tego zechcesz
Och, życie, dlaczego przez ciebie jestem poniżonym?

        Och, życie, dlaczego tak bardzo męczysz mnie?