Samotny krzak na rozstaju dróg
Trudno przekroczyć mu będzie tego etapu próg
Powiewem wiatru targany jest znów
Oczekuje pomocy, lecz nie słyszy słów

        Samotny krzak okryty pyłu kożuchem
W tej pustej przestrzeni jest marnym okruchem
Powoli więdnie tkwiąc w tym samym miejscu
Spogląda w niebo oczekując deszczu

        Naiwne pytania bez odpowiedzi na nie
Już nawet myśli nie przychodzą składnie
Nadzieja potrzebna jest dziś do przeżycia
Lecz nadmiar jej doprowadza do gnicia

        Samotny krzak pochylony ku ziemi
Nadszedł deszcz, który i tak nic nie zmieni
Opuszcza go życie, odchodzi od niego
Po śmierci już nikt go nie zostawi samego

        Już puste jest miejsce na rozstaju dróg
Samotny krzak przekroczył dziś śmierci próg
Leży na ziemi, otulony piachem
Nie myśli o niczym, nie karmi się strachem