Pośród strzelistych szczytów, na urwiska brzegu
Gdzie na górskie hale dach świata łagodnie opada
Samotne drzewo stoi, w pierzynie białego śniegu
I daleko przed siebie z żalem w oczach spogląda

        Czas ciągle przemija, niczym nie powstrzymany
A drzewo smutnieje z każdym następnym dniem
Usycha powoli, mimo łez nieustannie wylewanych
Stapiając ciszę ze swoim nieubłaganym końcem

        Pochylając się ku dołowi, widzi ciemną przepaść
I dobrze wie, że właśnie tam się kiedyś znajdzie
Rozrywa je ból, gdy myśli, że ta ciągła samotność
Nie zakończy się w jego życiu, już krótkim, czasie

        Tak bardzo pragnęło dzielić z kimś chwilę każdą
I móc razem zachwycać się o wschodzie słońca
Podziwiać gwiazdy nocą, które nigdy nie zgasną
Lecz w duszy wiedziało, że nie dotrwa do końca