Ma dusza przebywa w przestrzeni
Mój cień tkwiący ponad mną
W otchłani czasu pogrążeni
Ludzie nie będący już nigdy sobą

        Oto kwiat w kolorach tęczy
Oto drzewo pnące się ku niebiosom
Oto zwierz, z bólu, w ciemności jęczy
I ja wśród nich - a myśli me puste tu są

        Dzwon, którego mosiężne serce
Nie wyznaczy kolejnej godziny
Ludzie zagubieni, śniący o ucieczce
I nastrój chwili... tak ciężki, tak dziwny

        Jest Księżyc tkwiący w tym samym miejscu
Jest gwiazda promieniejąca nad horyzontem
Jest teoria, upadająca pośród kropel deszczu
I sens człowieczeństwa obrzucony błotem

        Na każdej drodze, choćby wichrowej
Wraz z każdą szansą daną wprost z góry
Udaję się teraz do sali tronowej
By poznać odpowiedź na pytań tortury