Dalej więc bracie niech kiwa się głowa
Dalej więc bracie niech płyną z ust słowa
Dalej więc bracie udaj się na środek sali
Dalej więc bracie - pokonasz rywali

        Dzban miodu na stole, ogarek przy oknie
A za nim deszcz pada, znów cały świat moknie
Barman przy stole szamoce się i krząta
W drzwiach gość stoi, wzrok kieruje do kąta

        Tam siedzi trzech braci, potężnej postury
Ich wzrok jest mętny, obraz twarzy ponury
To Oni, wybrańcy, losu zdradzone szczury
Rozprawiają, wśród zgiełku, o zwyczajach natury

        Każdy z nich jeden inne ma motywy
By wnieść wysoko czoło, by widzieć z innej perspektywy
By znów ujrzeć Prawdę, taką, jaką zwykła być
By w zmowie milczenia przestać wreszcie tkwić

        Barman nalewa gościowi dzban miodu
Ten cofa się nagle, podchodzi do schodów
I staje naprzeciw trójce ostatecznych
Na stół rzuca garść złotych monet dźwięcznych

        "Te oto monety, marna ludzkości zapłata
Dla każdej jednej z nich brat zabije brata
Chciwość i żądza kierują tym światem
Nienawiść za miłość stanowi dziś zapłatę

        Wy, bracia, wstańcie, i ruszmy do wieży
Gdzie zło wkrótce z jądrem światłości się zmierzy
Choć Nas tu tylko garstka, stańmy razem do walki
Nie ważne czy zginiemy, walczmy w imię nadziei - matki"

        Cisza przeraźliwa w karczmie tej nastała
Za oknem burza ulewna nagle się zerwała
Dzbany upadają, wiatr ogarki przewraca
Wnet wszystko ucichło... do karczmy muzyka powraca