Stukot końskich kopyt pośród chat wiejskich
Skry lecą spod podków, na niebie siedzi Księżyc
Ku swemu przeznaczeniu drużyna się kieruje
Wiatr wieje lekko, i deszcz maszeruje

        Wciąż góry, doliny, rzeki, lasy, pola
Do gwiazd na niebie każdy z nich woła
Ich myśli wędrują pośród każdej z wyżyn
I tylko nadzieja, że będą szczęśliwi

        Gdziekolwiek zostawią ślad na tej nędznej ziemi
Ktoś przechodzący obok swe życie odmieni
Choć długa ta droga, i cisza niezmącona
Widzą przed sobą obraz, jak każdy z nich kona

        Na skrzydłach wiatru, pod płaszczem niebios
Wciąż gnają przed siebie, lecz pośród nich szyderczy głos
Na nich spogląda postać z mrocznych miejsc
I doskonale wie jaki każdych z nich jest

        Raz leśnym traktem, raz wiejską uliczką
Choć myśleli że sen to, wrażenie już prysło
Księżyc, Słońce, Gwiazdy nie są już takie same
Wiatrem i deszczem... myśli ich kierowane

        Za nimi przeszłość, która była wichrowa
Przed nimi nicość, niezmienne jej słowa
Lecz cel wyprawy nieuchronnie się zbliża
Pójdą razem w bój, gdzie Prawda nieszczęśliwa

        Chowając się przed Nim, na każdym kroku
Śmiałkowie nie wiedzą, że szpiedzy są tu
Gdzieś tli się w nich wielka moc zwątpienia
Lecz Oni już stoją u bramy przeznaczenia