Oto brama, ze szczątków nadziei
Ze szczątków duszy, którą ludzie zawiedli
I oczy Szatana spoglądające na nich
Które wiedzą, o czym każdy z nich śni

        Bielejące ze strachu, rozgrzane nienawiścią
Oczy proroka, wątpiącego: cóż jest powinnością?
Oczy bezkresne, oczy przepychu
Pan tego świata zwykł mieszkać tu

        Opuszczone to miejsce, nastrój przygnębienia
Chaos i nieład, bezradne ich spojrzenia
Każde uczucie rozbryzgane na ścianie
"Otwórzcie wrota" - próżne ich wołanie

        Zewsząd cisza, złowieszcza i wroga
Zewsząd obawa, zmęczenie i trwoga
Nie dojrzysz, wędrowcze, szczytu owej bramy
Póki nie posłużysz się, Panie, słowami, myślami

        "Me myśli, jak wiatry powracające
Wprost ze strug każdego deszczu pochodzące
Promieniste, jak blask górującego słońca
Od początku czasu aż do jego końca

        Choć ostatecznymi winne pozostać
W każdą szczelinę mogą się dostać
Przeszyją na wskroś, bariery nie straszne
Gdzieś się zapomnisz... i już mają Cię."