Oto wieża, oto miecz
Widzisz to, co fałszywe jest
Oto mur, wśród szczątkowych ścian
Czujesz ból, życia zmian

        Choć ludzkie myśli nie zgłębią
Cisza i niemoc potępią
Choć szczyt wysoko, wciąż do zdobycia jest
Przez ból i strach na ciele dreszcz

        Schody ku niebu, schody ku złu
Przez długą drogę, przez wielki trud
Zmierzając do komnaty, gdzie On przebywa
Gdzie rzeczywistość zła zawsze jest prawdziwa

        Strach w każdej niszczejącej cegle
Nadzieja przed szczęściem schowana przebiegle
Wieża trwogości, wieża niepewności
I oto światłość ponownie w niej gości