Będąc poza miejscami, gdzie zwykliśmy przebywać będąc młodymi
Tam, gdzie świat inny jest i gdzie wszyscy przyjmują nas chłodno
I wciąż oglądając się za siebie przechodzimy kolejnymi ścieżkami
Łudząc się, że świat się zmieni i że nie przyjdzie to zbyt trudno

        Samotni w naszych drogach, które ukradkiem się kiedyś skrzyżują
Nie przyglądamy się samym sobie i w pytaniach siebie pomijamy
Nie dbamy o nic wokół choć media umysły nasze ukradkiem kreują
A przyjdzie taki czas, gdy nad własnym życiem się zatrzymamy

        Czas ciągle gna do przodu nie gojąc naszych dusz rozległych ran
I każda kolejna chwila przynosi miliony lepszych i gorszych nowin
Podnosząc wzrok ku niebu i słysząc coraz więcej rozpaczy wołań
Zamykamy swój świat i udajemy się do samotności ciemnych dolin

        Choć trawa zielona jest a słońce wstaje każdego nowego ranka
A życie toczy się dalej wraz z postępującym upływem naszych dni
Zapominamy o sobie, i nie wiemy już czym zwykła być losu łaska
I nie wierzymy, że nadzieja w nas samych się kiedyś wreszcie spełni

        Spoglądając w wielkie lustro widzimy zmęczone oczy patrzące w dal
Ciemność w ich samym środku odbiera pozostałości naszych złudzeń
Opuszczamy wzrok i zrezygnowani pytamy kto to nam życie sprzedał
I odchodzimy w szarą rzeczywistość tych nieludzkich sprzeniewierzeń

        O ostatecznym końcu zwykliśmy myśleć częściej niż o innych ludziach
Niszcząc pozostałości tego, o co już tak dawno zażarcie walczyliśmy
Nasz wzrok skierowany do przodu przynosi coraz potężniejszy strach
Nie wierząc już w to, że kiedyś dla siebie samych cokolwiek znaczyliśmy

        Z jednym krokiem do przodu w życie cofamy się o setki przez obawy
Które wypełniają każdą naszą kolejną godzinę obcowania ze światem
Im wyżej coś wznosimy, tym bardziej nie zdajemy sobie z tego sprawy
Że wszystko ma swój kres, a my jesteśmy tego znakomitym przykładem

        Wypełniając swoje zatrute umysły kolejnymi niespełnionymi ambicjami
Wiecznie nienasyceni chęcią wyniesienia się ponad stan przeciętności
A nasze oczy nie są i nie będą naszych dusz prawdziwymi zwierciadłami
Umarły przez nadzieję na zmianę tej chorej i brudnej rzeczywistości