Byłaś mi wiatrem a ja byłem ptakiem
Wznosiłaś mnie nie raz ku skraju niebios
Trzymałaś skrzydła chroniąc przed upadkiem
I wśród bezdroży przenosiłaś mój głos

        Byłaś nadzieją wędrowca w podróży
Poszukującego schronienia we mgle
Wiernym kompanem gdy droga się dłuży
Wspierałaś ramieniem gdy potykał się

        Byłaś powietrzem mnie otaczającym
Dawałaś szansę każdemu z osobna
Byłaś wizją ukrytą w śnie proroczym
Byłaś westchnieniem gdy chwila nadobna

        Te wszystkie wspomnienia poukrywane
Niczym samotne na drzewach kasztany
W promieniach słońca wśród liści skąpane
Snują opowieść co stało się z nami

        Jesteś mi wiatrem a wiatr jest mą drogą
Przestrzeń wokół nie należy już do nas
Przez mrok istnienia sięgamy po światło
Od zmierzchu do świtu objęci przez czas